Άρθρο του Νίκου Παππά, τομεάρχη Υποδομών και Μεταφορών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών, στη Ναυτεμπορική

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λειτουργεί αναμφίβολα ως επιταχυντής των συνεπειών της πανδημικής και της ενεργειακής κρίσης. Ο πρωταθλητισμός της χώρας σε μια σειρά από αρνητικούς δείκτες δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. 

Η ανεργία των νέων δεν αποκλιμακώνεται, ο πληθωρισμός είναι ασυγκράτητος και η ακρίβεια ανεξέλεγκτη, η αισχροκέρδεια παραμένει ανέλεγκτη αλλά και επιδοτούμενη, οι τιμές του ρεύματος και των καυσίμων όλο και αυξάνονται.

Οι προβλέψεις για την οικονομία και την κοινωνία είναι δυσοίωνες. Ειδικά αν συνυπολογιστεί ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει δεσμεύσει τη χώρα στη μεγαλύτερη λιτότητα εντός Ε.Ε. για τα επόμενα χρόνια. 

Η Ν.Δ. αδρανεί. Δεν υλοποιεί τις πολιτικές εκείνες που μπορούν να ανακόψουν το κύμα της καταστροφής ή και να το αντιστρέψουν.

Οι υποδομές θα μπορούσαν να παίξουν έναν τέτοιον ρόλο. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο επανεκκίνησε και ολοκλήρωσε σπουδαία έργα, όπως οι μεγάλοι οδικοί άξονες (Ολυμπία Οδός, Ιονία Οδός, αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, μεσαίο τμήμα του Ε65, αυτοκινητόδρομος Μορέα), αλλά δρομολόγησε και έργα, όπως ο ΒΟΑΚ, το νότιο και το βόρειο τμήμα του Ε65, η Πατρών - Πύργου, το μετρό Θεσσαλονίκης. 

Ως κυβέρνηση παραδώσαμε, μάλιστα, διαγωνισμούς και συμβασιοποιημένα έργα άνω των 5,5 δισ. ευρώ, με τον προγραμματισμό μας ως το τέλος του 2019 να περιλαμβάνει συμβάσεις έργων άνω των 9 δισ. ευρώ.

Με ευθύνη των κυρίων Μητσοτάκη και Καραμανλή, τα μεγάλα έργα υποδομής πάγωσαν. Και όσα ξεπάγωσαν τελευταία παρουσιάζουν σημαντικές καθυστερήσεις.

• Το μετρό Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από το τέλος του 2020. Η Ν.Δ. «φόρτωσε» το έργο με αποζημιώσεις εκατομμυρίων ευρώ για τον ανάδοχο και μεγάλες καθυστερήσεις, στέλνοντας την ολοκλήρωσή του στο 2025.
• Το νότιο τμήμα του Ε65, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε στις αρχές του 2019, θα έπρεπε να έχει παραδοθεί τον Δεκέμβριο του 2021. Η κωλυσιεργία Καραμανλή έχει οδηγήσει το έργο σε τριετή παράταση.
• Η Πατρών – Πύργου θα έπρεπε να παραδοθεί εντός του 2023. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξήλωσε τα εργοτάξια, πάγωσε το έργο για τρία χρόνια και το παρέδωσε σε συγκεκριμένη κοινοπραξία με «καπέλο» 500 εκατ. ευρώ.
• Στον ΒΟΑΚ, μετά από δύο χρόνια παλινωδιών, η Ν.Δ. επέστρεψε στον δικό μας σχεδιασμό. Αφού, όμως, πρώτα πρόσθεσε καθυστέρηση στο έργο (σ.σ.: θα έπρεπε να παραδοθεί το 2025) και διόδια για τους Κρητικούς.
• Στον σιδηρόδρομο, η πολιτική της Ν.Δ. έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση του δικτύου και του τρένου, καθυστερήσεις και αναβολές δρομολογίων, συχνούς εκτροχιασμούς και κατάφωρη παραβίαση των συμφερόντων του δημοσίου. 

Η επιτάχυνση των μεγάλων έργων καθίσταται αναγκαία. Οι υποδομές μπορούν να λειτουργήσουν ως αμυντικό τείχος στην ύφεση και αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια ανάκαμψης. 

Η ενίσχυση του τομέα αποτελεί, παγκοσμίως, κανόνα πολιτικής όταν οι οικονομίες υφίστανται ή έχουν υποστεί μεγάλη ύφεση.

Η «Standard &Poor’s» σε μελέτη για τις ΗΠΑ, το «Institution of Civil Engineers – Policy and PublicAffairs» για το Ηνωμένο Βασίλειο, το ΔΝΤ για όλες τις χώρες και η PwC για την Ελλάδα τονίζουν τη θετική επίδραση των μεγάλων έργων υποδομής στις οικονομίες, καθώς προκαλούν τη δημιουργία χιλιάδων ή εκατομμυρίων θέσεων εργασίας (ανάλογα με το μέγεθος της επένδυσης και της χώρας), την επιστροφή -άμεσα ή έμμεσα- του 40% των εν λόγω δαπανών στο δημόσιο ταμείο και τον διπλασιασμό υπέρ της οικονομίας κάθε ευρώ που πάει σε τέτοιου είδους επενδύσεις.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει αυτή την προτεραιότητα. 

Ευτυχώς, ο στόχος αυτός είναι πρωταρχικός για την προοδευτική κυβέρνηση της επόμενης μέρας. Και μεγάλο μας στοίχημα για την ανάκαμψη.

Άρθρο του βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική  Συμμαχία, Νίκου Παππά, στο Documento

Το 2022 θα αποτελέσει αναμφίβολα έτος-ορόσημο για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Μία πολιτική τομή με την οποία θα αναμετρηθούν ο κ. Μητσοτάκης, η κυβέρνησή του, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η κοινωνία.

Το 2021 η Ν.Δ. «χρέωσε» τη χώρα με την οικτρή της αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας σε υγειονομικό επίπεδο, με την εκμετάλλευση της κρίσης για την επιβολή ισοπεδωτικών ρυθμίσεων εις βάρος των εργαζομένων, για την εφαρμογή της βίαιης εκκαθάρισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και για τη σκανδαλώδη διανομή του πλούτου του λαού σε «ημέτερα» συμφέροντα. Με την ηθελημένη αδράνειά της στην ανακοπή του κύματος ακρίβειας, καθώς και με την εκκωφαντική σιωπή της στην ευρωπαϊκή συζήτηση για την ανάγκη δραστικής αναμόρφωσης του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε πορεία ραγδαίας φθοράς. Τα αδιέξοδά της πολλαπλασιάζονται, η ίδια παραμένει πολιτικά και κοινωνικά απομονωμένη και σε αναντιστοιχία με αυτό που ο κόσμος αισθάνεται, πιστεύει και προσδοκά.

Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης εκμεταλλεύτηκε την ανοχή, ακόμα και τη διάθεση συναίνεσης σε σειρά ζητημάτων που του δόθηκαν από την αντιπολίτευση και τον λαό. Πάτησε πάνω τους για να δημιουργήσει μία επίπλαστη εικόνα επιτυχούς διαχείρισης των μεγάλων κρίσεων, έμεινε εφησυχασμένος στο επικοινωνιακό κέλυφος για το οποίο φρόντισαν τα -φιλικά προς τον ίδιο και πρόθυμα λόγω λίστας Πέτσα- ΜΜΕ.

Όμως οι ρωγμές στο επικοινωνιακό κέλυφος αλλά και στις σχέσεις της Ν.Δ. με τους ανθρώπους που πήγαν στην κάλπη της το 2019 είναι πλέον εμφανείς. Δεν κλείνουν. Αντιθέτως, βαθαίνουν.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν προστάτευσε την ανθρώπινη ζωή, δεν στήριξε ουσιαστικά τα νοικοκυριά και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Και γι’ αυτό έχει ήδη κριθεί στη συνείδηση των πολιτών.

Το αίτημα για εκλογές, όπως το κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, κρίνεται ώριμο, πολιτικά και χρονικά. Όχι μόνο από πολιτικούς αναλυτές, αλλά και από την ίδια την κοινωνία, η οποία στην πλειοψηφία της το επιδοκιμάζει.

Πρόκειται για ένα αίτημα ουσιαστικό και βαθύ. Ένα αίτημα που εκφράζει τις ενστάσεις και τις αγωνίες των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, της νεολαίας, των κινημάτων, των φορέων. Ένα αίτημα που μετουσιώνει το «δεν πάει άλλο», που πλανιέται πάνω από τη χώρα, σε πολιτική πράξη, πράξη ευθύνης και πρωτοβουλία απεμπλοκής από την καταστροφή. 

Το Μέγαρο Μαξίμου αντιλαμβάνεται επακριβώς το «βάθος» του αιτήματος. Γνωρίζει ότι σύντομα θα καταστεί «πανεθνικό».

Τελευταίο, ίσως, κυβερνητικό ανάχωμα στη διαφαινόμενη αποδρομή Μητσοτάκη, αποτελεί το σενάριο μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών, με τεχνοκράτη για πρωθυπουργό, όπως μέσες άκρες το παρουσίασε πρόσφατα ο κ. Γεραπετρίτης. Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο εξυφαίνουν εδώ και ενάμιση χρόνο συγκεκριμένα πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα και στο οποίο έχουμε αναφερθεί ήδη από τον Νοέμβριο του 2020.

Μπορούν, αλήθεια, όμως να αποσβεστούν ή τουλάχιστον να ξεχαστούν οι ευθύνες Μητσοτάκη για την τραγική κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας με την επιβολή μιας «παρένθετης κυβέρνησης», στα πατήματα της περιόδου του Νοεμβρίου 2011 – Μαΐου 2012; Προφανώς όχι.

Θα λειτουργήσει μια τέτοια επιλογή υπέρ της ίδιας της χώρας; Και πάλι όχι.

Η χώρα χρειάζεται προοδευτική κυβέρνηση και όχι «παρένθετες» λύσεις με τεχνοκράτη πρωθυπουργό.

Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που κινούνται στο προοδευτικό τόξο οφείλουν να λάβουν θέση.

Ιδίως εκείνες οι ηγεσίες από τις οποίες εκκρεμούν απαντήσεις για το αν συντάσσονται στα αιτήματα της πλειοψηφίας του λαού για ενίσχυση του ΕΣΥ, για παροχή κινήτρων σε γιατρούς και άλλους επιστήμονες ώστε να επιστρέψουν και να συμμετάσχουν στην ανασυγκρότηση της χώρας, για αύξηση του κατώτατου μισθού και επαναφορά των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, για επανεκκίνηση των μεγάλων έργων, για επιστροφή στη δίκαιη ανάπτυξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είναι ήδη εκεί. Συγκλίνει με τους φορείς της επιχειρηματικότητας, τη νεολαία, τον κόσμο της τοπικής αυτοδιοίκησης και των κινημάτων.

Συσπειρώνει δυνάμεις, ενώνει παραδόσεις, εμβαθύνει το πρόγραμμά του, οργανώνει την αντεπίθεση της προοδευτικής Ελλάδας στα νεοφιλελεύθερα σχέδια.

Η προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας είναι δική μας ευθύνη. Είναι ευθύνη και χρέος των προοδευτικών και αριστερών πολιτών και πολιτικών δυνάμεων. Είναι ένα χρέος που θα εκπληρώσουμε.

Όχι κάποτε, τώρα.

Άρθρο του Νίκου Παππά, τομεάρχη Υποδομών και Μεταφορών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και βουλευτή Νότιου Τομέα Αθηνών, στην εφημερίδα «Το Παρόν»

Αν κάτι χαρακτηρίζει το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και, ειδικότερα, την πολιτική του ηγεσία είναι η εμμονή στις ιδιωτικοποιήσεις και η παροιμιώδης διοικητική της ανεπάρκεια. Πραγματικά, όλα έχουν «σκάσει» στα χέρια τους.

Και οι αστικές συγκοινωνίες, και ο σιδηρόδρομος, και η μάταιη προσπάθειά τους να ιδιωτικοποιήσουν το νερό.

Σύμβαση με ΚΤΕΛ

Οι κύριοι Μητσοτάκης και Καραμανλής παρέλαβαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έτοιμο διαγωνισμό για την αγορά 750 νέων αστικών λεωφορείων. Αντί όμως να τον προχωρήσουν, επέλεξαν τις συμβάσεις με τα ΚΤΕΛ και τους ιδιώτες.

Και από τότε στα λεωφορεία, εκτός από συνωστισμούς επιβατών, έχουμε παρανομίες και αντισυνταγματικότητες. Έχουμε και μεγάλο «φαγοπότι».

Το Ελεγκτικό Συνέδριο έχει ρίξει δύο φορές άκυρο στις απευθείας συμβάσεις με τα ΚΤΕΛ. Τα δε δημοσιεύματα αποκαλύπτουν ότι τα οχήματα που νοικιάστηκαν μέσω leasing είναι πολυμεταχειρισμένα (με βλάβες και με μισό ως ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα πάνω τους) και πανάκριβα.

Πόσο τα νοίκιασαν; 120 χιλ. ευρώ το καθένα για τρία χρόνια. Πόσο κοστίζει ένα καινούριο, το οποίο έχει χρόνο ζωής γύρω στα 15 χρόνια;  200 χιλ. ευρώ.

ΕΥΔΑΠ

Πρόσφατα το ΣτΕ αποφάσισε ότι η ΕΥΔΑΠ πρέπει να αποσπαστεί από το Υπερταμείο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν εφαρμόζει την απόφαση, δίνοντας χρόνο στο -αντισυνταγματικής σύνθεσης- διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας να μοιράσει το αποθεματικό της μέσω προκλητικών μερισμάτων. Όσοι το επιχειρούν θα έχουν ποινικές ευθύνες.

Το ΣτΕ έβαλε και δεύτερο στοπ στη Ν.Δ. Προ ημερών, το Δ’ Τμήμα του ακύρωσε τον διαγωνισμό ΣΔΙΤ που είχαν ξεκινήσει οι Μητσοτάκης και Καραμανλής για την ιδιωτικοποίηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ, άρα και του ίδιου του νερού.

Φράγματα, ταμιευτήρες, λίμνες, γεωτρήσεις, υδραγωγεία, αντλιοστάσιο και δίκτυα μεταφοράς, μήκους 400 χιλιομέτρων, θα παραχωρούνταν σε ιδιώτες, μέσω της παράδοσης της λειτουργίας, της συντήρησης και της επισκευής τους.

Μετά το νέο χαστούκι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη οφείλει να το πάρει απόφαση. Και να ταχθεί με την αρχή διεθνών οργανισμών που θεωρούν ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό, το πόσιμο νερό ανθρώπινο δικαίωμα.

Δεν είναι δυνατόν οι χώρες της Ευρώπης, που έζησαν τα αποτελέσματα τέτοιων ιδιωτικοποιήσεων, με το ακριβό και κακής ποιότητας νερό, να προχωρούν σε αποϊδιωτικοποιήσεις υποδομών ύδρευσης και εδώ να βιώνουμε τον μεταχρονολογημένο νεοφιλελευθερισμό των Μητσοτάκη και Καραμανλή. 

Κατάρρευση σιδηροδρόμου

Το 2021 ήταν το Έτος Σιδηροδρόμου για την Ευρώπη. Το 2022 ήταν το έτος κατά το οποίο η χώρα μας έμεινε, για μία τουλάχιστον ημέρα (28η Ιουλίου), χωρίς σιδηρόδρομο.

Η τριετής κυβερνητική αδράνεια, η απουσία επενδύσεων, η ανεπαρκής συντήρηση του δικτύου και η μη ολοκλήρωση έργων που ξεκινήσαμε εμείς (όπως η τηλεδιοίκηση) έχει οδηγήσει τον σιδηρόδρομο σε κατάρρευση.

Μόνη μέριμνα του κ. Καραμανλή ήταν να ξελαφρώσει την HellenicTrain (πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ) από υποχρεώσεις επενδύσεων, ύψους 600 εκατ. ευρώ. Τόση είναι η διαφορά από τα 750 εκατ. ευρώ επενδύσεις, τα οποία προέβλεπε το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψαν το 2019 το δημόσιο και η εταιρεία, αλλά και η σύμβαση του 2020 που είχε εγκρίνει το Δ.Σ. της HellenicTrain, στα 160 εκατ. ευρώ της σύμβασης που έφερε η Ν.Δ. στη Βουλή το καλοκαίρι του 2022.

Ιδιωτικοποιήσεις γιοκ

Ο καιρός των ιδιωτικοποιήσεων στις μεγάλες υποδομές πέρασε. Οι συνέπειές τους ήταν οδυνηρές για τις κοινωνίες. Πολλές κυβερνήσεις έχουν βγάλει συμπεράσματα.

Στην Ευρώπη, την τελευταία δεκαπενταετία, έγιναν 334 αποϊδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, 150 στην ύδρευση και αποχέτευση και 55 στις μεταφορές.

Η Ελλάδα, μετά τις εκλογές και το σχηματισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης, θα αξιοποιήσει την πρόσφατη διεθνή πολιτική και οικονομική εμπειρία.

Οι μεγάλες υποδομές είναι κρίσιμες για την ανάπτυξη. Δεν είναι εργαλεία πλουτισμού για λίγους.

Άρθρο του βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Νίκου Παππά, στο Debater.gr

Η θεωρία των δύο άκρων αποτελεί διαχρονικό καταφύγιο της δεξιάς παράταξης.

Την εργαλειοποιεί ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια με στόχο την απομόνωση της αριστεράς αλλά και την κατασυκοφάντηση των κινητοποιήσεων.

Τις τελευταίες ημέρες, η θεωρία αυτή έχει ανασυρθεί με αφορμή τα επεισόδια στη Σταυρούπολη. Έχει μπει στην προθήκη της νεοδημοκρατικής προπαγάνδας, με σκοπό τη διαφυγή από τα εξόφθαλμα αδιέξοδα της πανδημίας, της ακρίβειας και των εθνικών θεμάτων.

Οι επιτελείς του κ. Μητσοτάκη χαϊδεύουν το ακροδεξιό ακροατήριο, ξεπλένουν φασιστικές ομάδες, υποκρίνονται ότι δεν βλέπουν σβάστικες και ναζιστικούς χαιρετισμούς.

Σε αυτή την εξοργιστική ανοχή εδράζεται και η πύκνωση της δράσης αυτών των τραμπούκικων φασιστικών ομάδων το τελευταίο διάστημα.

Η σχετικοποίηση είναι απαράδεκτη και επικίνδυνη.

Δεν υπάρχουν δύο άκρα με ταραξίες, όπως ισχυρίζονται οι -έχοντες μακρά θητεία στην ακροδεξιά- «μεγαλομέτοχοι» της Ν.Δ.

Δεν υπάρχει μεσαίος χώρος ανάμεσα στις φασιστικές ομάδες με τους αγκυλωτούς σταυρούς, τα στιλέτα και τα λοστάρια από τη μία, και την κοινωνία, το αντιφασιστικό κίνημα, την οργανωμένη Πολιτεία, την ίδια τη δημοκρατία από την άλλη.

Η στρατηγικά μελετημένη εμμονή των στελεχών της Ν.Δ. να «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται», όταν σχολιάζουν τις επιθέσεις των προηγούμενων ημερών, ξεπλένει τις ακροδεξιές πρακτικές και τον ρατσιστικό λόγο.

Επιχειρεί να επαναφέρει τον δημόσιο διάλογο στις εποχές, όπου η Χρυσή Αυγή δεν είχε καταδικαστεί, δρούσε ανεξέλεγκτα στις λαϊκές γειτονιές, τραμπουκίζοντας και σφάζοντας, ενώ συγκεκριμένα μέσα Ενημέρωσης την παρουσίαζαν περίπου ως «φιλανθρωπική οργάνωση», που περνάει τις γιαγιάδες στο απέναντι πεζοδρόμιο και τις προστατεύει όταν κάνουν αναλήψεις από τα μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών των τραπεζών.

Επιχειρεί να γυρίσει σε εποχές όπου κυριαρχούσαν ο φόβος, οι επιθέσεις, το αίμα.

Οι δυνάμεις του μίσους και του ρατσισμού βρίσκουν εύφορο έδαφος στην ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, τη μεγάλη κοινωνική ένταση. Στα αδιέξοδα της νεολαίας και την αδυναμία χειραφέτησης. Στο δυσβάσταχτο κύμα της ακρίβειας, την ανεργία, την επισφάλεια.

Και εκτός από το εύφορο έδαφος των οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων, βρίσκουν και ιδεολογικό λίπασμα από σημαίνοντα στελέχη της Ν.Δ.

Στελέχη τα οποία πορεύτηκαν δίπλα δίπλα με τους Χρυσαυγίτες, με τα ίδια συνθήματα κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών.

Στελέχη τα οποία συστηματικά αναπαράγουν ρατσιστικά στερεότυπα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ρατσιστικά στερεότυπα ακόμα και για παιδάκια προσχολικής ηλικίας που βρέθηκαν στη χώρα μας επειδή η δική τους βασανίζεται από καταστροφή και πόλεμο.

Αυτές οι επιλογές δεν είναι δευτερεύουσες. Δεν έχουν στιγμιαία αποτελέσματα, αλλά διαρκή.

Κανονικοποιούν και επιχειρούν να τοποθετήσουν στο φάσμα της «απλής λογικής» ιδέες αποκρουστικές και ακραίες.

Ιδέες οι οποίες όταν έγιναν υλική δύναμη έφεραν την ανθρωπότητα στο χείλος του γκρεμού, στις πιο καταστροφικές στιγμές της, στο έρεβος.

Ιδέες που κινητοποίησαν τις δυνάμεις του κατακτητή στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και προκάλεσαν την ελληνική τραγωδία της κατοχής.

Η σημερινή Ν.Δ. επιλέγει την ίδια τακτική με αυτή της Ν.Δ. του Σαμαρά, η οποία, όταν άρχισε να ανεβαίνει εκλογικά η Χρυσή Αυγή, επετέθη στους φορείς των ακροδεξιών απόψεων αλλά όχι στις ίδιες τις απόψεις, τις οποίες κανονικοποίησε στον δημόσιο διάλογο.

Και πλέον γίνεται επίκαιρη η υποχρέωση των προοδευτικών και αριστερών πολιτών και δυνάμεων να τσακίσουν τα εγκληματικά ακροδεξιά στοιχεία, να διαδώσουν και να επιβάλλουν την άποψη πως το «φίδι δεν το χαϊδεύεις».

Για τον λαό μας δεν υπάρχει μεσαίος χώρος ανάμεσα στα ναζιστικά πολυβόλα και τους εκτελεσμένους της Καισαριανής.

Δεν υπάρχει μεσαίος χώρος ανάμεσα στη Βέρμαχτ και τους σφαγιασθέντες στο Δίστομο.

Όποιος τον αναζητά κάνει πολιτικό έγκλημα. Και αν συνεχίσει, πολύ σύντομα, θα μοιάζει ανατριχιαστικά με το «τέρας».

Αυτό είναι πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία.

Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει πρόβλημα για τη δημοκρατία.

Η ελληνική κοινή γνώμη μάλλον θα πρέπει να το συνηθίσει. Κάθε Ιούνιο η Δεξιά θα εξαπολύει μια επιχείρηση προπαγάνδας απέναντι στις επιλογές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Το μπλοκ που εκείνο τον καιρό εκφραζόταν με το «Βάστα Σόιμπλε», έχει μια ιστορική ανάγκη καθώς φαίνεται. Να συκοφαντήσει πρόσωπα, να σπείρει μίσος απέναντι σε μια ολόκληρη παράταξη, να διαστρεβλώσει τα γεγονότα. Μπορεί να καταντά γελοία αυτή η προσπάθεια με το πέρασμα του χρόνου, αλλά έχει σημασία να ανιχνεύσει κανείς τις ρίζες αυτής της κακόγουστης επανάληψης.

Πάμε, λοιπόν.

Μισούν το κίνημα των αγανακτισμένων. Διότι ήταν ένα γνήσιο λαϊκό ξέσπασμα, που απέδειξε ότι οι πολιτικές του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου δεν είχαν τη λαϊκή συναίνεση. Προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν, ακόμα και να το ταυτίσουν με την Ακροδεξιά, τη στιγμή που η Ακροδεξιά το πολέμησε τόσο στις ιδέες, όσο και στο πεδίο.

Μισούν τις εκλογές του Γενάρη του 2015.

Διότι αυτές οι εκλογές απέδειξαν ότι υπάρχει εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση. Διότι κατέρρευσε η τακτική των συσπειρωμένων -και μέχρι τότε πανίσχυρων- κατεστημένων δυνάμεων να διαλαλούν ότι «μπορεί να τα κάναμε θάλασσα, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος».

Διότι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν αυτοδύναμο και άνοιξαν το κεφάλαιο της αμφισβήτησης των πολιτικών των μνημονίων, όχι στο επίπεδο της θεωρίας αλλά της εφαρμοσμένης πολιτικής.

Μισούν το δημοψήφισμα.

Διότι στη δική τους πολιτική σχολή το να δίνεται ο λόγος στον λαό για στρατηγικά ζητήματα είναι αδιανόητο. Διότι το αποτέλεσμα έσπασε οριστικά την επίφαση λαϊκής συναίνεσης στις μέχρι τότε εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Διότι υπέστη στρατηγικό πλήγμα η ιδέα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί.

Διότι απέδειξε ότι η λογική της «υιοθεσίας» των επιβληθέντων δεν είναι μονόδρομος.

Θυμίζουν τον περιορισμό στη ρευστότητα χωρίς να ντρέπονται.

Θα έπρεπε να ντρέπονται, όχι τόσο γιατί ο κ. Πικραμμένος ομολόγησε ότι υπήρχε σχέδιο κλεισίματος των τραπεζών από το 2012, αλλά κυρίως επειδή τις ημέρες εκείνες είχαν ταχθεί ανοιχτά με αυτούς που επέβαλαν τη χρηματοπιστωτική ασφυξία στην Ελλάδα. Είπαμε: «Βάστα Σόιμπλε».

Περισσότερο όμως απ’ όλα μισούν τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.

Διότι αυτές οι εκλογές έσπασαν μια παράδοση κατά την οποία οι κυβερνήσεις έφερναν συμφωνίες με τους εταίρους μετά την κάλπη. Συμφωνίες τυλιγμένες με τα αλήστου μνήμης «ουδείς αναμάρτητος».

Διότι οι εκλογές αυτές έγιναν για πρώτη φορά μετά τη συμφωνία με την Ε.Ε.

Διότι σε αυτές τις εκλογές η παράταξή μας έβαλε στο τραπέζι όσα κατάφερε και όσα δεν κατάφερε. Εβαλε τη συμφωνία, τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που αυτή άνοιγε. Εβαλε στην κρίση του λαού και την επιλογή της προσφυγής σε δημοψήφισμα. Ακόμα και για τα capital controls που μας επέβαλαν, κρίθηκε η κυβέρνησή μας. Για όσα επέλεξε και για όσα της επέβαλαν. Η Αριστερά δεν πήγε να υφαρπάξει και να ξεγελάσει. Ζήτησε τη γνώμη του λαού με όλα τα δεδομένα πάνω στο τραπέζι.

Και κέρδισε ξανά. Αυτό δεν αντέχουν. Αυτό θέλουν να ξεχαστεί. Αυτό δεν θα ακούσετε να αναφέρουν ποτέ.

Δεν θα το αναφέρουν και για έναν τελευταίο αλλά όχι έσχατο λόγο.

Διότι οι εκλογές του Σεπτέμβρη έβαλαν ταφόπλακα στο σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης διά της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας». Ενα σενάριο που το είχαν χτίσει και προετοιμάσει αφήνοντας άδεια ταμεία. Οι εκλογές του Σεπτέμβρη άνοιξαν τον δρόμο για μια τετραετία που έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια και γέμισε ξανά τα ταμεία της.

Θέλουν να τον ξεχάσουν, αλλά θα τον θυμούνται τον Σεπτέμβρη του 2015. Οχι μόνο ως κακιά τους ανάμνηση. Αλλά ως απόδειξη ότι ο λαός ετοιμάζεται να τους ξαναστείλει στην αντιπολίτευση.

Άρθρο του Νίκου Παππά, βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στην εφημερίδα «Το Παρόν»

Η παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ήταν αποκαλυπτική για το πολιτικό αδιέξοδο που βιώνει ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

Η προσπάθειά του να πείσει ότι εισφέρει κάτι νέο και σωτήριο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία έπεσε στο κενό. Τα μέτρα που εξήγγειλε είναι παλιά μέτρα σε νέα συσκευασία. Οι πραγματικά νέες προβλέψεις, που όμως στην πλειονότητά τους αφορούν τα υψηλά εισοδηματικά στρώματα, δεν ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ.

Η ανεπάρκεια των παροχών Μητσοτάκη ήταν εμφανής. Δύο μόνο μέρες μετά αυτή η αίσθηση έφτασε και στο Μαξίμου, από όπου έπεσαν κάποια επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για νέα μέτρα πάνω στα μέτρα της ΔΕΘ, όπως αυτά των υποτιθέμενων δωρεάν σπιτιών.

Η δυστοκία της Ν.Δ. να παρουσιάσει ένα οικονομικό πρόγραμμα ενίσχυσης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, που βιώνουν τα ισοπεδωτικά αποτελέσματα των πολιτικών της, έχει την πηγή της σε ένα ακόμα δεδομένο. Ο κ. Μητσοτάκης έχει δεσμεύσει την Ελλάδα στο πιο αυστηρό δημοσιονομικό μονοπάτι στην Ευρώπη μέχρι το 2024. Ως χώρα είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στη λιτότητα.

Μαζί με τα επικοινωνιακά τερτίπια της κυβέρνησης για δήθεν προμελετημένη «σαλαμοποίηση των μέτρων», ήρθε και η πυροδότηση των εκλογικών σεναρίων από τους ίδιους τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου, που προφανώς αδυνατούν να διαχειριστούν τα συμπτώματα της τεράστιας φθοράς, που ήδη βιώνουν.

Πυροδοτούν εκλογικά σενάρια, καθώς βλέπουν ότι η δυσαρέσκεια των πολιτών, όπως καταγράφεται στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, κλιμακώνεται.

Πυροδοτούν εκλογικά σενάρια, ως αντιστάθμισμα σε σενάρια που εξυφαίνουν και ήδη διακινούν συγκεκριμένα κέντρα για αλλαγή πρωθυπουργού από την παρούσα Βουλή. Το συγκεκριμένο πείραμα το έχουμε ξαναδεί.

Είτε αναζητούν τρόπους διαφυγής είτε εύχονται για ανανέωση της εντολής τους, την οποία βλέπουν να εξαντλείται, είμαστε εδώ για να τους διευκολύνουμε να αποδράσουν.

Ο κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, δήλωσε στη ΔΕΘ ότι αδυνατεί να συγκροτήσει κυβέρνηση από τη Βουλή, η οποία θα προκύψει με απλή αναλογική.

Επιβεβαίωσε τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική απομόνωση που βιώνει εδώ και μήνες, με τάσεις κορύφωσης τις τελευταίες εβδομάδες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μπορεί και θα δώσει λύση. Θα εργαστεί από τώρα, ώστε από την κάλπη να προκύψει μια ισχυρή προοδευτική κυβέρνηση με ευρύτατες συναινέσεις.

Μια προοδευτική διακυβέρνηση, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα άρσης των ανισοτήτων.

Μια ισχυρή, μακροχρόνια, προοδευτική διακυβέρνηση, που θα επουλώσει τις πληγές που άνοιξε στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αυτή είναι η λύση και η απάντηση των αριστερών και προοδευτικών πολιτών της χώρας.

Άρθρο του Νίκου Παππά, βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και μέλους της Κ.Ε. του κόμματος, στην Αυγή

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία πέτυχε ένα πολιτικό άλμα. Όλες και όλοι εμείς κάναμε ένα ιστορικό και αποφασιστικό βήμα. Όχι μόνο για το κόμμα μας, όχι μόνο για την εκλογή της συλλογικής μας ηγεσίας, αλλά για την ίδια την Αριστερά και την προοδευτική παράταξη στη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μπορεί να γίνει, πλέον, ένα πραγματικά ανοικτό κόμμα.

Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε:

Τι θα γινόταν αν δεν επιχειρούσαμε το μεγάλο άλμα; Αν δεν εργαζόμασταν προς αυτή την κατεύθυνση ήδη από το καλοκαίρι του 2019;

Αν δεν λαμβάναμε το μήνυμα της τότε κάλπης και αν δεν καλούσαμε τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στο μετασχηματισμό του κόμματός μας;

Τι θα γινόταν αν δεν δίναμε τη δυνατότητα στα μέλη να ψηφίσουν για τη συλλογική μας ηγεσία;

Αν δεν τους δίναμε την ευκαιρία να αποφασίσουν και να συνδιαμορφώσουν;

Τι θα γινόταν αν δεν συσπειρώναμε ως παράταξη όλες τις θετικές παραδόσεις του αριστερού και προοδευτικού κινήματος, όλον τον κόσμο από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο;

Τότε μάλλον θα ικανοποιούσαμε πόθους των πολιτικών μας αντιπάλων, που ήθελαν έναν ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία κλειστό, μικρό, φοβικό, με οργανωτικές αδυναμίες και με ένα πρόγραμμα απονευρωμένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, όμως, μπορεί να αποτελέσει ένα κόμμα ανοιχτό, μαζικό, λαϊκό, νεανικό, δημοκρατικό. Ένα κόμμα που καταφέρνει να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα, να διαμορφώνει την πολιτική πραγματικότητα.

Ένα κόμμα με ακτινοβολία στα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση, την οργανωμένη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, τη νεολαία.

Είναι συντελεσμένος αυτός ο στόχος; Όχι, αλλά πλέον είναι απολύτως επιτεύξιμος.

Χρειάζονται ενότητα, αποφασιστικότητα και κυρίως εφαρμογή των συλλογικών αποφάσεων.

Ο τριπλασιασμός του αριθμού των οργανωμένων μελών μάς δίνει μια τρομερή ώθηση. Αποτελεί, όντως, την πραγμάτωση του στόχου μιας ποσοτικής διεύρυνσης.

Τολμήσαμε. Είδαμε κατάματα τις οργανωτικές μας αδυναμίες. Και δουλέψαμε συστηματικά για να τις υπερβούμε.

Γεννιέται όμως το ερώτημα: Είναι η ποσοτική διεύρυνση από μόνη της ικανή να χτίσει ένα κόμμα αποτελεσματικό,δημοκρατικό και συμμετοχικό; Προφανώς, όχι.

Εδώ βρίσκεται και η ευθύνη της νέας συλλογικής μας ηγεσίας.Αν υποτιμήσουμε το μέγεθος της πρόκλησης θα έχουμε κάνει ιστορικό λάθος.Αν πιστέψουμε ότι η εμπειρία και ο τρόπος δουλειάς που κληρονομήσαμε από τα μικρά και τα μεγάλα κόμματα των περασμένων δεκαετιών είναι επαρκής, θα έχουμε κάνει επίσης λάθος.

Πως, για παράδειγμα, πραγματώνεται ο ρόλος του μέλους του κόμματος όταν ο αριθμός τους σε μία συνοικιακή οργάνωση ξεπερνάει τα 1.000;Πως η συμμετοχή τους θα βελτιώσει τη ζωή των πολιτών στον χώρο ευθύνης τους;Πως θα αποκτήσουμε ενότητα και ισχύ μέσα στα συνδικάτα και στην αυτοδιοίκηση;

Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να θεωρήσουμε ότι έχουμε έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες κρίσιμα ερωτήματα όπως τα παραπάνω.

Η συλλογική μας ηγεσία έχει, λοιπόν, ένα νέο μεγάλο στοίχημα μπροστά της.Να οργανώσει αυτή τη συζήτηση, να αξιοποιήσει την ιστορική εμπειρία, τα θεωρητικά και πολιτικά εργαλεία, αλλά και τη διεθνή εμπειρία σύγχρονων αριστερών και προοδευτικών κινημάτων.

Δεν φτάσαμε απλά σε κάποιο αριθμητικό στόχο. Κάναμε ένα μεγάλο άλμα.Μεγάλωσαν, όμως, και οι ευθύνες και το ιστορικό μας χρέος απέναντι στα νέα μέλη, στον προοδευτικό κόσμο και στην κοινωνία.

Άρθρο του Νίκου Παππά, βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στο Documento

Στους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκό κεντρικός ήρωας είναι ο Γιάννης Αγιάννης. Το μυθιστόρημα περιγράφει τη ζωή και την προσπάθειά του να επανενταχθεί μετά την αποφυλάκισή του, πράγμα που φαντάζει ακατόρθωτο.

Οι «Αγιάννηδες» των ημερών μας, φορτωμένοι με χίλια δεινά και υποχρεώσεις που πολλαπλασίασε η κρίση της πανδημίας, φορτωμένοι με «κόκκινα» δάνεια, επιχειρούν τη δική τους μετάβαση. Από τη «φυλακή» της υπερχρέωσης στην «επανένταξη» και τη «λύτρωση».

Οι «Ιαβέρηδες» της εποχής μας, όμως, επιμένουν να τιμωρούν τις ΜμΕ, να τις χρεώνουν ότι προσπάθησαν να επιβιώσουν σε ένα δύσκολο περιβάλλον.

Τα εργαλεία που παρέχουν στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, όπως το κυβερνητικό σχέδιο «Ηρακλής» για τα «κόκκινα» δάνεια κάνουν αντικειμενικά αδύνατη την επίτευξη του στόχου της επιβίωσης των μικρομεσαίων.

Οι «Άθλιοι» του… Ηρακλή και όχι του Ουγκό δεν έχουν να κάνουν με κάποιον που θα τους βοηθήσει να μεταβούν και να επανενταχθούν σε μια πραγματικότητα μες στην οποία μπορούν να εξυπηρετούν υποχρεώσεις.

Το σχέδιο «Ηρακλής» ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2019. Συντάχθηκε όχι για να στηρίξει την οικονομία, τις επιχειρήσεις και την απασχόληση αλλά τις τράπεζες. Η Ν.Δ. θεωρούσε και θεωρεί ότι η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί αυτές και όχι το αντίστροφο.

Σύμφωνα με την τότε ανάλυση συνεπειών ρύθμισης του σχετικού νομοσχεδίου, οι τράπεζες ήταν αυτές που θα ευνοούνταν από τον «Ηρακλή», καθώς με τα 12 δισ. ευρώ εγγυήσεων που προβλέπονταν για τα «κόκκινα» δάνεια θα βελτίωναν τα βιβλία τους. Και σε δεύτερο χρόνο -υποτίθεται- θα προχωρούσαν σε δανειοδοτήσεις.

Η περίοδος που ακολούθησε, μέχρι και τώρα που ψηφίστηκε η 18μηνη παράταση του σχεδίου και δίνονται επιπλέον 12 δισ. ευρώ για εγγυήσεις, ήταν αποκαλυπτική. Και για τα αποτελέσματα του «Ηρακλή» και για τον ρόλο των τραπεζών.

Ο όγκος των «κόκκινων» δανείων δεν μειώθηκε, αλλά μεταφέρθηκε. Από τα βιβλία των τραπεζών στα βιβλία των εταιρειών διαχείρισης δανείων (servicers). Συνεχίζουν έτσι -παρά τις δήθεν επιτυχίες για τις οποίες μιλούν οι κυβερνητικοί- να βαραίνουν την ελληνική οικονομία και τις πλάτες της επιχειρηματικότητας.

Κάτι που αναδεικνύει και το ΔΝΤ, αναφέροντας ότι «δεν αρκεί να αλλάξουν χέρια τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και να περάσουν από τις τράπεζες στις εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων, αλλά χρειάζεται αυτά τα δάνεια να μπουν σε ρυθμίσεις ακόμη και με “κούρεμα”, προκειμένου σταδιακά να μειωθεί η επιβάρυνση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών».

Οι εξυπηρετητές - servicers αδρανούν. Και η πολιτεία, αντί να τους πιέσει να ρυθμίσουν δάνεια, τούς δίνει μία ακόμα παράταση στο χρονικό όριο που είχαν για να πιάσουν τους στόχους ρύθμισης δανείων. Αυτήν τη στιγμή έχουν ρυθμίσει μόλις το 5% των δανείων από αυτά -τα 43 δισ. ευρώ- που μεταφέρθηκαν στα βιβλία τους.

Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις προσδοκούν μια ελάφρυνση βαρών. Όμως όχι μόνο έχουν αποκλειστεί από τον τραπεζικό δανεισμό, αλλά αντιμετωπίζουν και την αδράνεια όσων καλούνται να εφαρμόσουν τον «Ηρακλή».

Όταν το εν λόγω σχέδιο συζητήθηκε και ψηφίστηκε από τη Ν.Δ. στη βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ανέδειξε τέσσερα κριτήρια, απαραίτητα για το σχέδιο, με βάση τα οποία καθόρισε την στάση του:

• Τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος.
• Τη διαφάνεια στις αποφάσεις.
• Το αναπτυξιακό αποτύπωμα.
• Το αναδιανεμητικό αποτέλεσμα.

Το σχέδιο «Ηρακλής», όπως υλοποιείται εδώ και ενάμιση χρόνο, έχει αμφίβολη συμβολή στη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, ενώ δεν υπάρχει καμία διαφάνεια στο πως και ποια κριτήρια ισχύουν για να παίρνονται ή να αναβάλλονται αποφάσεις ρύθμισης δανείων.

Για το αναπτυξιακό αποτέλεσμα ούτε λόγος. Η αναπτυξιακή στρατηγική έχει εκχωρηθεί στις δυνάμεις της αγοράς. Οι εξυπηρετητές παίρνουν αποφάσεις που αφορούν την εθνική οικονομία. Επιλέγουν ποιον κλάδο θα ενισχύσουν και ποιον θα αφήσουν στην τύχη του, με οδηγό τα business plan τους και όχι μια εθνική αναπτυξιακή στρατηγική την οποία ορίζει η δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία.

Η συνολική επιβάρυνση των φορολογουμένων είναι μία σοβαρή επίπτωση, καθώς οι εγγυήσεις ανεβαίνουν ήδη στα 24 δισ. ευρώ.

Το αρνητικό αποτέλεσμα στη διανομή του εισοδήματος και του πλούτου το εγγυώνται τόσο η φιλοσοφία όσο και η στρατηγική της έκθεσης Πισσαρίδη αλλά και η εφαρμογή του νέου Πτωχευτικού Κώδικα.

Αυτός ο «Ηρακλής», ο «Ηρακλής» της Ν.Δ. δεν υπόσχεται άθλους αλλά αθλίους.

Στο σύγχρονο μαρτύριο των άθλιων κάποιοι θα ήθελαν την Αριστερά και την προοδευτική παράταξη παρακολούθημα της Δεξιάς.

Ο προγραμματικός ορίζοντας, όμως, της προοδευτικής παράταξης και της Αριστεράς πάει πολύ πέρα από τα μεταμνημονιακά απόνερα.

Πάει πολύ πέρα από όσα καταφέραμε να κάνουμε μέσα σε συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας και εξωτερικού καταναγκασμού.

Άρθρο του βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Νίκου Παππά στην Αυγή

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Η Ν.Δ. ολοκλήρωσε την κωλοτούμπα της. Υπερψήφισε ένα πόρισμα που ανακαλεί τον κορμό τής κατηγορίας εναντίον μου και εναντίον τής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία.

Για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά, οι κατήγοροι ισοπέδωσαν μόνοι τους το πολιτικά υποκινούμενο κατηγορητήριο. Ομολογώντας στο πόρισμά τους ότι δεν βρήκαν ούτε καν επαρκείς ενδείξεις για να στηρίξουν την κατηγορία τους.

Η σύγκρουσή τους με την αλήθεια ήταν συντριπτική.

Οι εμμονικοί του Μαξίμου αλλά και όσοι από τον χώρο του Τύπου πίστευαν ότι μπορούν να συκοφαντούν και να ανακατεύονται στο πολιτικό παιχνίδι με όρους ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, οι ενορχηστρωτές δηλαδή της άθλιας μεθόδευσης, έμειναν να πορεύονται με υπολείμματα της σκοπιμότητάς τους.

Είμαστε περήφανοι που κάναμε το καθήκον μας, εφαρμόζοντας, μετά από τριάντα χρόνια ανομίας, το σύνταγμα και τους νόμους. Που τολμήσαμε και καταφέραμε να ρυθμίσουμε -με τα σωστά και τα λάθη μας- το τηλεοπτικό τοπίο με την εφαρμογή του Νόμου 4339/2015, ο οποίος ισχύει ακόμα σήμερα, να εισπράξουμε τίμημα υπέρ του Δημοσίου για τη χρήση των τηλεοπτικών αδειών καθώς και τους φόρους διαφήμισης, να προστατεύσουμε τις θέσεις εργασίας και να δημιουργήσουμε νέες στο τηλεοπτικό πεδίο και συνολικά στον οπτικοακουστικό τομέα.

Που διενεργήσαμε έναν κρυστάλλινο διαγωνισμό αδειοδότησης το 2016, ο οποίος έθετε αυστηρούς όρους συμμετοχής και απόδοσης αδειών. Έναν διαγωνισμό που, αν και ακυρώθηκε, αποτίμησε την αξία των αδειών στο υψηλότατο ποσό των 245 εκατ. ευρώ και αποτέλεσε βάση για το τίμημα που πληρώνουν σήμερα τα κανάλια με βάση την ομόφωνη απόφαση των μελών του ΕΣΡ και τη σφραγίδα του ΣτΕ.

Είμαστε περήφανοι για τις αποφάσεις που λάβαμε υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, αφού όλες κρίθηκαν μετά τις αλλεπάλληλες, ογδόντα τον αριθμό, πρόσφυγες των υποψηφίων του διαγωνισμού στο ΣτΕ, όπου έπεσαν η μία μετά την άλλη.

Το έργο μας δεν μπορεί να το «δικάσει» καμία παράταξη που μόνο υποτέλεια στα συμφέροντα έχει να επιδείξει. Όπως και ερωτήματα ως προς την εκπλήρωση του δικού της καθήκοντος.

Η Ν.Δ. δεν μπορεί να μας κουνά το δάχτυλο όταν:

• Ο κ. Μητσοτάκης συναντάται με ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών και το επόμενο διάστημα η κυβέρνησή του εκδίδει αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «συνδαιτυμόνων» του.
• Όταν ο αρμόδιος επί του Τύπου υπουργός συναντάται με εκπροσώπους μιντιακών ομίλων και μετά μοιράζει αδιαφανώς το δημόσιο χρήμα.

Άξιζε τον κόπο η προσπάθειά μας;

Άξιζαν τον κόπο οι τόνοι λάσπης, η συνεχής διαστρέβλωση, οι χυδαίες συκοφαντίες, τα εμετικά πρωτοσέλιδα, η προσωπική και συλλογική δοκιμασία;

Ναι, άξιζαν τον κόπο.

Και διότι καταφέραμε να εξασφαλίσουμε όρους πολυφωνίας και πλουραλισμού για όλα τα ΜΜΕ απέναντι σε κάθε μορφής λογοκρισία, ενώ ταυτόχρονα βάλαμε το πλαίσιο λειτουργίας τους.

Και διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα ήμασταν ακόμα μία κυβέρνηση που διαιώνισε την ανομία στον χώρο των ΜΜΕ, μία κυβέρνηση για την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα έλεγε ότι «πέρασε και δεν ακούμπησε» και ότι «δεν βαριέσαι, τόσοι ήταν».

Η συνείδησή μας δεν άντεχε να παραγράψουμε την ιστορία μας, δεν άντεχε να δικαιώσουμε τους μύχιους πόθους των πολιτικών μας αντιπάλων για αριστερή παρένθεση.

Η αριστερή κυβέρνηση ήρθε για να λύσει προβλήματα.

Και θα ξαναέρθει για να δώσει νέους αγώνες ώστε να αλλάξει τις συνθήκες προς όφελος του λαού.